Nauczyciele - Biografie

Losy nauczycieli

Ponad osiemdziesięcioletnia historia "Kopernika" to nie tylko osiągnięcia i sukcesy naszych uczniów, ale także dokonania ponad 500 nauczycieli, którzy pracowali w szkole. Nie posiadamy niestety pełnej informacji o ich losach. Poniżej przedstawiamy sylwetki niektórych, wierząc głęboko, że pamięć o nich nie powinna zginąć, lecz znaleźć swoje miejsce w świadomości byłych, obecnych i przyszłych pokoleń związanych z naszą szkołą.

Marian Batko - nauczyciel fizyki i matematyki
(ur. 25 marca 1901 w Płaszowie, zm. 27 kwietnia 1941 w Auschwitz), absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, posiadał uprawnienia do nauczania fizyki i matematyki. Nauczyciel gimnazjów w Kolbuszowej, Lubaczowie, Chorzowie. 1 września 1929 został zatrudniony w Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Katowicach. Pracował tutaj następne trzy lata, aż do zwolnienia spowodowanego redukcją etatów. Następnie pracował w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. św. Stanisława Kostki i Państwowym Gimnazjum im. Odrowążów w Królewskiej Hucie (Chorzów). 3 lutego 1938 roku wojewoda śląski dr Michał Grażyński przyznał mu tytuł profesora gimnazjalnego. W czasie wojny aresztowany w Krakowie w niejasnych okolicznościach, prawdopodobnie w związku z prowadzonym tajnym nauczaniem fizyki i matematyki. Z więzienia na Montelupich przewieziony do obozu w Auschwitz. Jako więzień polityczny narodowości polskiej otrzymał numer obozowy 11 795. Po ucieczce jednego z więźniów władze obozu przeprowadziły selekcję, w której wybrano 10 więźniów bloku nr 2, którzy mieli zostać zgładzeni w odwecie. Jednym z nich był Marian Batko. Więźniów umieszczono w jednej celi w piwnicach bloku nr 13, gdzie przebywali bez jedzenia i picia aż do śmierci głodowej. Według dokumentów obozowych śmierć Mariana Batko nastąpiła 27 kwietnia 1941, o czym rodzinę powiadomiono telegraficznie. Według niektórych badaczy losów śląskich nauczycieli Marian Batko zgłosił się dobrowolnie na śmierć ratując życie 16-letniego Mieczysława Pronobisa z Tarnowa. Hipoteza ta wydaje się jednak nie znajdować potwierdzenia w faktach i relacjach więźniów przybywających wtedy w obozie. Imię Mariana Batko nadano Zespołowi Szkół Technicznych nr 2 w Chorzowie.
Źródło: strona internetowa Zespołu Szkół Technicznych nr 2 w Chorzowie

Maria Długoborska - nauczycielka historii
(ur. 16 lipca 1924, zm. 25.02.1996 w Katowicach) absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego. Nauczycielka historii we wrocławskich szkołach. W 1972 roku rozpoczęła pracę w I LO im. M. Kopernika, gdzie pracowała do 1990 roku. Pracę zawodowa łączyła z działalnością w Związku Nauczycielstwa Polskiego (przez długie lata prezesowała katowickiemu oddziałowi).Źródło: Encyklopedia WIEM

Kornelia Dobkiewiczowa - nauczycielka języka polskiego
(ur. 1 września 1912 w Petersburgu, zm. 5 lipca 1990 w Katowicach), pisarka, autorka książek dla dzieci i młodzieży, powieści historycznych, zbiorów baśni i legend o tematyce śląskiej. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1950 roku uzyskała stopień doktora za pracę z dziedziny folklorystyki. W okresie II wojny światowej uczestniczyła w tajnym nauczaniu w Zagłębiu Dąbrowskim. W 1945 roku zadebiutowała jako autorka audycji radiowych dla młodzieży. W latach 1945 - 1969 pracowała jako nauczyciel języka polskiego w szkolnictwie średnim. W latach 1953 - 1959 była pracownikiem naukowym Państwowego Instytutu Sztuki. W 1981 roku otrzymała nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Do jej najpopularniejszych utworów należą: "Ofka z Kamiennej Góry", "Dolina śpiewających ptaków", "Szkarłatny rycerz: Podania i opowieści o zamkach śląskich" czy "O Marku Prawym z Jemielnicy".Źródło: Materiały Jerzego Surmana, Wikipedia

Tadeusz Dobrowolski (09.01.1902-???) - w latach 1924-1931 pracował w Wyższej Szkole Realnej w Katowicach jako nauczyciel chemii, fizyki i matematyki ucząc równocześnie w Miejskim Gimnazjum Żeńskim. Od 1931 r. pracował w gimnazjum w Królewskiej Hucie (Chorzów). Był gorącym i skutecznym orędownikiem nadania szkole imienia Mikołaja Kopernika. Założył koło fizyczno - chemiczne, skupiającego pasjonatów radiofonii. W 1927. nazwisko Tadeusza Dobrowolskiego stało się znane poza szkołą dzięki jego referatom z chemii. Wygłaszał je dla młodzieży i nauczycieli różnych szkół, dla członków organizacji społecznych. W kwietniu 1928r. zorganizował w gimnazjum wystawę prac uczniowskich. Była to wystawa publiczna, otwarta przez wizytatora Miedniaka. Radioodbiorniki królowały w niej obok rysunków technicznych, zielników, akwarel, prac ręcznych. Wystawa cieszyła się dużym zainteresowaniem i była dowodem wartościowej pracy pozalekcyjnej. Organizował także odczyty dla nauczycieli fizyki i chemii z całego województwa, do wygłoszenia których zapraszał wybitnych naukowców. Był również organizatorem wycieczek naukowych i konferencji metodycznych. Tadeusz Dobrowolski był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach. W 1928 r. zainicjował akcję przedstawień szkolnych Teatru Polskiego dla uczniów gimnazjalnych. W listopadzie 1935 r. wystąpił z wnioskiem o nadanie katowickiemu teatrowi imienia Stanisława Wyspiańskiego. Członkowie Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego zrozumieli i zaakceptowali argumentację prof. Dobrowolskiego, że charakter twórczości poety Młodej Polski odpowiada roli teatru naszego miasta, który krzewił słowo poetyckie i polską myśl narodową. Wojnę spędził Tadeusz Dobrowolski w Krakowie, gdzie wraz z żoną redagował konspiracyjne tygodniki: „Głos Wsi” i „Głos Ludu” oraz prowadził tajne nauczanie. Po wojnie wrócił do Katowic. Pracował naukowo w Instytucie Pedagogicznym, kierował katedrą chemii ogólnej i nieorganicznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1956 r. został prorektorem tej uczelni.Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Adolf Karol Dygacz - nauczyciel muzyki
(ur. 23 lipca 1914 w Droniowicach koło Lublińca, zm. 5 kwietnia 2004 w Katowicach), etnograf, muzykolog, znawca i popularyzator kultury śląskiej. Wszechstronnie wykształcony studiował na Wydziale Wychowania Muzycznego oraz na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach. Ukończył także prawo w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach oraz Wydział Filozoficzno-Historyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Walczył w kampanii wrześniowej, był członkiem konspiracji na Górnym Śląsku. Przebywał w więzieniach niemieckich w Bytomiu, Katowicach, Opolu i Raciborzu. Po wojnie podjął pracę naukowo-dydaktyczną. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk. Zebrał ponad 16 tysięcy śląskich melodii ludowych i tekstów piosenek. Opublikował około 2 tysięcy artykułów z zakresu publicystyki muzycznej, około 150 prac naukowych oraz 12 książek. Laureat wielu nagród, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz tytułem Zasłużony Działacz Kultury. W 1995 Radio Katowice przyznało mu tytuł Honorowego Ślązaka.Źródło: Wikipedia

Alfred Hugon Figaszewski
(ur. 21 października 1899 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1939 w Warszawie), polski pastor luterański, działacz patriotyczny, współzałożyciel "Ewangelika Górnośląskiego", kapelan Wojska Polskiego. Absolwent warszawskiego Gimnazjum im. Mikołaja Reja. Ochotnik w walkach przeciwko Ukraińcom w Małopolsce Wschodniej, do lipca 1920 roku działacz plebiscytowy na Mazurach. W czasie wojny polsko - bolszewickiej walczył w obronie Warszawy. W 1930 roku ukończył Wydział Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie wysłany do pracy duszpasterskiej na Górny Śląsk. W ramach swojej pracy pełnił funkcję prefekta szkół średnich. W 1935 roku powołany do służby czynnej w Brześciu Litewskim na stanowisko szefa duszpasterstwa wojskowego wyznania ewangelicko-augsburskiego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1921, Odznaką Honorową "Orlęta"Źródło: Wikipedia

Robert Gajda - nauczyciel religii
(ur. 28 maja 1890 w Lipinach, zm. 20 kwietnia 1952 w Borowej Wsi), polski kompozytor i muzyk, ksiądz diecezjalny diecezji praskiej a następnie katowickiej. Po ukończeniu szkoły ludowej uczył się w gimnazjum w Nysie (1902-1908), a następnie w zakładzie naukowym werbistów w Mödling koło Wiednia. W latach 1910-1914 odbywał studia teologiczne i edukację muzyczną w Pradze. Tam też przyjął święcenia kapłańskie 12 lipca 1914 roku. Po święceniach został skierowany jako wikariusz do pracy duszpasterskiej w parafiach diecezji praskiej. Równolegle odbywał studia muzyczne w Państwowym Konserwatorium we Wrocławiu, które ukończył  w 1922 roku. Na swoją prośbę został inkardynowany do Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego. W 1926 roku zostaje katechetą w Miejskim Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Katowicach. Następnie, 27 lipca 1931 roku zostaje proboszczem w parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Wełnowcu. Po zakończeniu wojny zostaje niesłusznie oskarżony o współpracę z okupantem. Więzienie okupia ciężką chorobą. Umiera w 1952 roku.Ks. Robert Gajda prowadził aktywną i wszechstronną działalność w pielęgnowaniu muzyki kościelnej. Był jednym z wykładowców w Szkole Muzyki Kościelnej św. Grzegorza w Katowicach. Uczył w niej chorału gregoriańskiego, harmonii, kontrapunktu, liturgiki, organoznawstwa i dzwonoznawstwa. Skomponował wiele utworów, wśród których wyróżniają się: części mszalne, msza łacińska Regina Pacis, oratorium "Jan Chrzciciel", hymny, m.in. Hymn papieski, Ecce Sacerdos, fuga Salvum fac, utwory organowe: 12 Compositiones contrapunctales. W uznaniu zasług został odznaczony papieskim orderem "Pro Ecclesia et Pontifice".Źródło: Wikipedia

Gustaw Gerstenstein (ur. 23.07. 1906 w Warszawie - zm. 23.03.1964 we Wrocławiu), ksiądz ewangelicki, silnie zaangażowany w organizowanie i działalność polskiego Towarzystwa Ewangelickiego. W okresie okupacji służył jako żołnierz i kapelan wojskowy w Armii gen. Andersa. Po wojnie proboszcz w licznych parafiach ewangelickich m.in. w Katowicach, Sosnowcu, Wrocławiu, Oleśnicy.Opr. na podstawie www.luteranie.pl/czerwionka/gosc.php?textid=4

Władysław Gębik - nauczyciel biologii
(ur. 14 czerwca 1900 w Szczyrzycu koło Limanowej, zm. 23 marca 1986 w Krakowie), doktor nauk filozoficznych, pedagog, pisarz, literat (pseudonimy Andrzej Borowik, August Krzywogęba), działacz społeczno-kulturalny spod znaku Rodła, członek Związku Polaków w Niemczech, etnograf. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Wszechstronnie wykształcony odbył studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł inżyniera. Pracując, kontynuował studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu gdzie uzyskał dyplom nauczyciela biologii z chemią i mineralogią (1928) oraz dyplom doktora filozofii (1932). Prezes śląskiego oddziału Towarzystwa Przyrodniczego, w latach 1922-1933 nauczyciel w Miejskim Gimnazjum Matematyczno - Przyrodniczym w Katowicach. Był założycielem i pierwszym dyrektorem Polskiego Gimnazjum w Kwidzynie (otwartego w 1937 roku). W czasie wojny więziony w obozach koncentracyjnych Tapiau, Hohenbruch, Stutthof, Sachsenhausen, Grunhof, Mathausen, Gusen. Założyciel tajnej organizacji “Walka ze śmiercią”. Po wojnie naczelnik wydziału Szkół Średnich w Olsztynie, prezes Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, organizator polskiego teatru objazdowego. Jako Andrzej Borowik i August Krzywogęba zajmował się publicystyką i działalnością literacką. W swoich kilkunastu książkach propagował poezję ludową Warmii i Mazur. Opracowywał i wydawał dzieła lokalnych twórców. Wielokrotnie nagradzany m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 1987 roku imię Władysława Gębika nadano Szkole Podstawowej nr 6 w Kwidzynie.Źródło: Wikipedia, strona internetowa SP nr 6 w Kwidzynie

Emanuel Konstanty Imiela, pseud. Karol Dym (ur. 10.03.1888 w Świętochłowicach-Lipinach - zm. 25.04.1953 w Katowicach) - śląski pisarz , pedagog i działacz oświatowy, uważany za ostatniego wybitnego przedstawiciela tradycyjnej, pisanej gwara literatury dla ludu. Absolwent francuskiego gimnazjum w Lucernie, Szwajcaria. Po powrocie do kraju podjął pracę w Hucie „Pokój” w Bytomiu. Po krótkim pobycie w nowicjacie ojców pijarów w Krakowie, podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (romanistyka i germanistyka). Pracę prywatnego nauczyciela na Podolu przerwał wybuch I wojny światowej. Imiela został internowany i wysłany do Tomborowa. Po powrocie na Śląsk zajął się organizowaniem rad ludowych na Opolszczyźnie. Po upadku I powstania śląskiego wyjechał do Poznania , aby kontynuować tam studia, jednak już w listopadzie 1919 powrócił na Śląsk, gdzie zajął się organizowaniem Związku Nauczycieli Górnoślązaków. Z polecenia Wojciecha Korfantego organizował polskie szkolnictwo w Świętochłowicach. W okresie powstań pisał wiersze i inne utwory o tematyce patriotycznej m.in. „Hymn powstańczy”, „Górnośląskie bajki i satyry”, . Od 1922 do wybuchu II wojny światowej pracował w administracji szkolnej w Katowicach. Kontynuował pracę literacką oraz działalność społeczną. W czasie wojny brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie powrócił do pracy literackiej i pedagogicznej.Opr. Na podstawie http://pl.wikipedia.org/wiki/Emanuel_Konstanty_Imiela

Edward Kaczmarski (1932-1986), absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracę w Liceum im. Kopernika podjął 1 września 1963 roku, ucząc początkowo języka rosyjskiego i języka francuskiego. Pasjonat języka i kultury francuskiej, swoje zainteresowania starał się przekazać uczniom często w niekonwencjonalny, twórczy sposób. Ciągle poszukiwał najskuteczniejszych form nauczania, korzystał z metod audiowizualnych prowadząc pracownię języka francuskiego, przygotowywał i sprawdzał w praktyce nowe rozwiązania metodyczne z zakresu nauczania gramatyki i słownictwa. Jego uczniowie odnosili znaczące sukcesy, „wychował” m.in. ponad 20 finalistów i laureatów Olimpiady Języka Francuskiego, 10 finalistów i laureatów Konkursów Poezji i Prozy Francuskiej organizowanego przez Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej, kilkunastu wyróżnionych i nagrodzonych w konkursach Aliance Francaise. Drugą wielką pasją prof. E. Kaczmarskiego był teatr. Od początków pracy w Liceum im. M. Kopernika przygotowywał z młodzieżą i rodzicami spektakle w języku polskim, które przeszły do legendy szkoły i były prezentowane często poza Katowicami, min. ”Perła” według Steinbecka, “Tragedia indiańska”, “Liście Koka”. W latach 70-tych. teatrzyk szkolny przyjął nazwę Teatrzyk Poezji i Prozy Francuskiej i wystawiał. Spektakle w języku francuskim, min. “Carmen” według prozy Merimee’a, poezji Preverta i Apollinaire’a, Paula Verlain’a.Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Jerzy Kahane (ur. 27.05. 1901 - zm. 11.07.1941 w Pirnie), ksiądz ewangelicki, administrator parafii w Bydgoszczy, w latach trzydziestych przebywał na Górnym Śląsku, ucząc religii w szkołach m.in. w Koperniku. Był proboszczem polskiej parafii w Gdyni. Wysiedlony wraz z żoną w 1939 r., ukrywał się w Warszawie. Aresztowany przez Gestapo w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie nie skorzystał z możliwości ucieczki. Przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, stamtąd trafił do Sachsenhausen. 11 lipca 1941 r. wywieziono go wraz z grupą więźniów inwalidów do instytutu eutanazji w Pirna k. Drezna. Zginął w komorze gazowej.Opr. na podstawie www.luteranie.pl/czerwionka/gosc.php?textid=4

Ludwik Kobiela (ur.22.01.1897 Zarzeczu na Śląsku Cieszyńskim, zm.30.12.1945 w Katowicach, pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza), nauczyciel, etnograf i literat, ojciec aktora Bogumiła Kobieli. Po ukończeniu studiów filozoficznych na Uniwersytecie Jagiellońskim zamieszkał w Katowicach, gdzie przez ponad piętnaście lat pracował jako polonista w gimnazjach i liceach. Pełnił też rolę kierownika szkoły w we wsi Zamarski koło Cieszyna. Zmarł wkrótce po wojnie osierocając dwóch synów: 14-letniego Bogumiła i dziesięcioletniego Marka. W 1945 został kierownikiem Oddziału Literackiego w Wydziale Kultury i Sztuki Województwa Śląsko-Dąbrowskiego. Z jego inicjatywy utworzono oddział Związku Literatów Polskich, którego funkcję prezesa pełnił przez następne lata. Ludwik Kobiela swoje badania nad folklorem publikował w różnych wydawnictwach. Pisywał na łamach „Kalendarza Śląskiego", „Przewodnika Młodzieży Powstańczej", „Kuriera Literacko-Naukowego” i in. Niełatwo wymienić dorobek literacki Kobieli, są tutaj zarówno komedie np. „Opryszek" czy „Córka marnotrawna" , zbiory opowiadań np. „Żabi Kraj", opowiadania wierszowane np. „Awantury i przygody, które przeżył figlarz młody", widowiska np. „Powróciła" czy „Gorejący skarb".
Opr. na podstawie materiałów internetowych Urzędu Gminy w Chybiu

Adam Krotochwila (ur. 1878 - zm. 1955), malarz i pedagog. Studia modelowania, malarstwa dekoracyjnego i rysunku rozpoczął w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie, (1894-96). Nakuke kontynuował w Akademi Sztuk Pieknych w Krakowie i prawdopodobnie w Académie Julian w Paryżu, w którym przebywał przez parę lat przed I wojną światową. Okres I wojny swiatowej spędził we Wiedniu, następnie zamieszkał w Czerniowcach, gdzie uczył rysunku w miejscowym Państwowym Gimnazjum Realnym oraz prowadził własną pracownię malarską. Do Katowic przeniósł się w 1925 kontynuując pracę nauczyciela rysunku w szkołach średnich i podstawowych. Do Katowice, które opuścił, aby zamieszkać na kilka lat w Iwoniczu Zdroju powrócił po wojnie. Malował pejzaże, portrety, sceny rodzajowe i batalistyczne, a także kompozycje alegoryczne. Prace swoje wystawiał bardzo rzadko - dwukrotnie na wystawach lwowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych (1900, 1905).Opr. na podstawie www.artinfo.pl

Tadeusz Krotochwila, ukończył studia we Lwowie na Uniwersytecie Jana Kazimierza Wykształcił szereg muzyków, członków orkiestr śląskich i pedagogów. W „Koperniku” uczył muzyki.http://www.am.katowice.pl/Strony/uczelnia_struktura_wydz_II_katedra002.html

Izabella Markiewicz (ur. 1913-?), ukończyła studia romanistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie trzyletniego (1936-1939) pobytu we Francji studiowała w Tuluzie oraz uczyła się języka włoskiego i hiszpańskiego. W czasie wojny pracowała w Krakowie, w 1943 r. rozpoczęła prace pedagogiczną w Makowie Podhalańskim, którą kontynuowała w różnych szkołach do 1972 r., czyli do chwili odejścia na emeryturę. W 1945 r. podjęła studia na wydziale filologii angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1946 r. jej życie zawodowe na stałe związane było z Katowicami, a od 1958 r. z I LO im. M. Kopernika (zatrudnienie w charakterze nauczyciela języka angielskiego, a od 1960 również języka francuskiego). W 1963 r z inicjatywy prof. Markiewicz rozpoczął się tzw. “eksperyment z klasami o poszerzonym programie języka francuskiego”. Równolegle z pracą pedagogiczną p. Markiewicz była członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla egzaminatorów - nauczycieli języka francuskiego, opiekowała się praktykantami z filologii francuskiej UJ, prowadziła kursy językowe organizowane przez ZNP. Pracując w “Koperniku” uczestniczyła w kursach językowych w Ośrodku Języków Obcych Sevres koło Paryża. Uczniowie p. I. Markiewicz byli laureatami i finalistami licznych konkursów i olimpiad.Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Stanisław Miedniak (?-?) W latach 1922-1934 wizytator i naczelnik Wydziału Oświecenia Publicznego, orędownik polonizacji szkolnictwa śląskiego. W czasie wojny kierownik kompletów, profesor i egzaminator matematyki i fizyki tajnej Państwowej Komisji Oświatowej; po wojnie nauczyciel matematyki w LO im. M. Kopernika.Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Zygmunt Mohr (1893-?) studiował chemię na politechnice we Lwowie i Wiedniu. Pracował w Miejskim Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w latach 1924-1939. Uczył fizyki i chemii. W 1932 r., po złożeniu państwowego egzaminu na nauczyciela szkół średnich ogólnokształcących, otrzymał tytuł profesora.
Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Danuta Nowicka (1931-?) - w 1958 r., po ukończeniu studiów w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach, rozpoczęła pracę nauczycielki języka polskiego w I LO. Równocześnie przez trzy lata pracowała na uczelni macierzystej w Katedrze Języka Polskiego. Od 1960 r. współpracowała z redakcją Dziennika Zachodniego. Obowiązki szkolne łączyła z licznymi funkcjami dodatkowymi m.in. prezesurą ogniska ZNP, Była też członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla egzaminów kwalifikacyjnych i ławnikiem sądowym.
Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Jan Pampuch (ur. 1889-?) - studiował na wydziale neofilologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1919-1922 brał czynny udział w walce plebiscytowej na Górnym Śląsku. Do “Kopernika” przybył w 1926 r. z gimnazjum klasycznego w Katowicach i pracował tutaj do 1939 r. oraz od 1945 do 1953 r. Uczył języków: francuskiego, angielskiego i niemieckiego. Uczestniczył w zjeździe nauczycieli “Kopernika” w 1960 r. Dyrektor pierwszego polskiego żeńskiego liceum w Katowicach otwartego w budynku przy ul. 3 Maja (obecnie VIII LO im. Marii Skłodowskiej-Curie).Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Edward Szwed (ur. 1904-?) - studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i otrzymał dyplom doktora filozofii. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu (1927-29). W latach dwudziestych i trzydziestych pracował w charakterze nauczyciela języka polskiego w gimnazjum. Pomagał w organizowaniu Polskiego Gimnazjum w Bytomiu i pracował w nim jako polonista (1932-37). Zorganizował wówczas i kierował akcją Polskiego Komitetu Ludowego na Śląsku Opolskim, tworzył “biblioteki wędrowne” na Opolszczyźnie, pisał artykuły do prasy polskiej w Niemczech oraz na Śląsku. Aresztowany przez gestapo, został usunięty z Trzeciej Rzeszy jako “uciążliwy obcokrajowiec”. W latach 1937-39 był dyrektorem gimnazjum i liceum w Pszczynie. Z chwilą wybuchu wojny zgłosił się ochotniczo do wojska i walczył do 24.IX 1939 r. w V Pułku Artylerii Polskiej pod Lwowem. W czasie okupacji uczył na tajnych kursach oraz pracował fizycznie. W latach 1945-51 był dyrektorem liceum w Pszczynie. Od 1951do 1972 r. pracował w I LO im. M. Kopernika. Tutaj zorganizował Wojewódzką Pracownię Polonistyczną oraz prowadził akcję szkolnych przedstawień teatralnych i operowych. Przed przedstawieniami szkolnymi wygłaszał prelekcje, współpracował z teatrem im. S. Wyspiańskiego przy doborze repertuaru.Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Stanisław Szybowski (?-?) nauczyciel gimnazjum i liceum im. Mikołaja Kopernika w Katowicach, zamieszkały od 1939-1945 r. w Dziekanowicach. W gimnazjum i liceum w Dobczycach i Dziekanowicach uczył matematyki, fizyki, chemii, biologii. W czasie II wojny światowej założył w budynku szkoły w Dziekanowicach nielegalną, polską Średnią Szkołę Ogólnokształcącą i Średnia Szkołę Handlową. W latach 1940 kierował tajnym nauczaniem na tym terenie.

Mieczysław Świerz (ur. 25.05.1891 w Krakowie - zm. 5.07. 1929 w Tatrach) nauczyciel, historyk literatury polskiej, instruktor, taternik, wspólautor przewodnika wspinaczkowego „Tatry Wysokie”. Uchodził za najwybitniejszego taternika lat 20. ubiegłego wieku. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył z tytułem doktora filologii polskiej. Służył w armii austriackiej oraz wojsku polskim (1918-1921). W latach 1921-1929 pracował jako nauczyciel języka polskiego w różnych szkołach średnich w Zakopanem i Katowicach. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, dokonał prawie stu pierwszych przejść. Udało mu się wejść na szczyty uważane za bardzo trudne do zdobycia. Zginał w wieku 38 lat podczas próby ponownego przejścia drogi Stanisławskiego na zachodniej ścianie Kościelca. Miejsce , w którym zginął nosi obecnie nazwę Kominu Świerza.Opr. na podstawie http://www.ceper.com.pl/zdobywcy/swierz_m.html

Janusz Vetulani (ur.1924 -?) - w latach trzydziestych mieszkał we Francji, a po powrocie do Polski w Warszawie i Lwowie. W latach wojny ukrywał się w Kalwarii Zebrzydowskiej. W maju 1945 r. zgłosił się do pracy w rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie, gdzie był starszym technikiem. Równocześnie pracował w charakterze nauczyciela zawodu w ZSZ w Katowicach. W latach 60-tych był wykładowcą w studium Nauczycielskim oraz pełnił funkcję kierownika sekcji wychowania technicznego w Okręgowym Ośrodku Metodycznym. Od 1971 r. był nauczycielem wychowania technicznego w I LO.
Opr. na podstawie materiałów autorstwa Jerzego Surmana

Antoni Wakulicz (ur.7.04.1902 w Miedźnej - zm. 25.11.1988) po studiach na Uniwersytecie Warszawskim pracował w gimnazjach w Warszawie ( 1924-1927), Pszczynie (1928-1935) i Katowicach ( 1935-1939). Brał udział w kampanii wrześniowej, był także zaangażowany w tajne nauczanie. Po wojnie powrócił do pracy jako nauczyciel gimnazjalny w Węgrowie i Katowicach. W latach 1946-1970 pracował na Politechnice Śląskiej. Równolegle pracował w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej i na Uniwersytecie Śląskim. Rozprawa doktorska A.Wakulicza napisana pod kierunkiem Wacława Sierpińskiego dotyczyła teorii mnogości. W 1963 Wakulicz otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. A.Wakulicz odegrał znaczącą rolę w rozwoju kadry matematycznej. Jego działalność nauczycielska i kształcenie nauczycieli matematyki przyczyniły się znacząco do powstania profesjonalnego środowiska matematycznego na Śląsku. Zainicjował publikację pierwszego matematycznego czasopisma naukowego na Śląsku, był promotorem sześciu prac naukowych dotyczących dziedzin matematyki nie uprawianych wcześniej na Śląsku np. teorii grafów, teorii grup, metod numerycznych.
Opr. na podstawie www.math.us.edu.pl/instytut/historia/wakulicz/wakulicz.html

Waldemar Zillinger (ur. 1888 w Radomiu - zm. 1957) – polski fizyk, nauczyciel. Od 1933 r., przez długi czas dyrektor IV LO im. S. Staszica w Sosnowcu, za którego to kadencji, szkoła osiągnęła bardzo wysoki poziom nauczania. W czasie okupacji uważany za dyrektora i przełożonego sosnowieckiego tajnego nauczania. W 1945 wznowił działalność szkoły. Ostatecznie przeniesiony do Katowic, gdzie w latach 194? – 19?? pracował jako nauczyciel fizyki i chemii w Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika. Autor uważanego za najpełniejszy z istniejących zestawu zadań dla szkół średnich, używanego przez całe pokolenia, po dziś dzień (24 wydania, w tym ostatnie w 1998 r.).Opr. na podstawie http://pl.wikipedia.org/wiki/Waldemar_Zillinger